Η συστηματική καλλιέργεια του σιταριού είναι αναμφισβήτητα ένας από τους βασικούς λόγους που ο άνθρωπος κατόρθωσε να αναπτυχθεί τόσο πολύ, εκεί στα τέλη της προϊστορίας. Για να μην αναφέρουμε τη συμβολική αξία του ψωμιού σαν τροφή, ή για τις τεχνολογικές καινοτομίες που ήρθαν με αφορμή το αλεύρι (υδρόμυλοι κλπ).
Φαίνεται ωστόσο πως δεν είναι όλα ρόδινα.Με λίγα λόγια, εδώ γράφει πως σιγά σιγά κερδίζει έδαφος η σκέψη ότι με τις διασταυρώσεις που κάναμε στο σιτάρι μετά το 1950 (και που εν πολλοίς οφείλονται για την πράσινη επανάσταση και για την αύξηση παραγωγής που κατάφερε να θρέψει τον αυξανόμενο παγκόσμιο πληθυσμό) φτιάξαμε άθελά μας έναν σπόρο πιο δύσπεπτο, που ίσως να οφείλεται και για διάφορα προβλήματα υγείας.
Back in the 1950s, scientists began cross-breeding wheat to make it hardier, shorter, and better-growing. This work, which was the basis for the Green Revolution — and one that won U.S. plant scientist Norman Borlaug the Nobel Prize — introduced some compounds to wheat that aren't entirely human friendly.
Αν σε ενδιαφέρουν τα θέματα διατροφής και η γλουτένη κλπ, δεν είναι κακή ιδέα να το διαβάσεις ολόκληρο, τα λέει πολύ ωραία.